«Συνελόντι ειπείν» που έλεγε σπαρταριστά ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, είδαμε τους τρεις πρώτους εκ δεξιών (ποιου πατρός;) να αγωνιούν για την ανάθεση της διαχείρισης σ’ αυτούς και τρεις εξ ευωνύμων χωρίς αυτή την αγωνία, να αρθρώνουν εκ του ασφαλούς αντισυστημικό λόγο.
Η τυποποιημένη, προβλέψιμη, κακοπαιγμένη παράσταση με τους ηθοποιούς να κάθονται και να φέρονται σαν σπασίκλες μαθητές την ώρα που ξέρεις ότι θέλουν όσο τίποτα άλλο την αταξία και την κοπάνα, ξεκίνησε με την ανιψιά να ρωτάει ανάλαφρα τον θείο και ανάλαφρα –ως οπερέτα- ολοκληρώθηκε.
Ας μην πούμε πολλά που ο καθένας αντιλαμβάνεται. Σε πολιτικό επίπεδο δεν κρατάμε τίποτα, αφού όλα είναι πασίγνωστα. Κρατάμε όμως εκείνο το «τον διευθύνων σύμβουλο» του Ανδρουλάκη. Είναι ο πιο αγράμματος αρχηγός που μπορεί να υπάρξει, παραφράζοντας το κορυφαίο «είμαι ο πιο φιλελεύθερος άνθρωπος που μπορεί να υπάρξει» του Γιάνη με το ένα νι.
