Παρά το “στραβό κλήμα που έφαγε ο γάιδαρος“, παρά το ζοφερό κλίμα και τις αλλιώτικες “γιορτές”, οι συνήθεις χοροπηδούντες, παλαμακιστές (εκ του “παλαμακίζω“: κρούω περιχαρής τα χείρας) και εκβιαστές της “χαράς” και του πανηγυριού βρέθηκαν και πάλι στα χάι τους. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στα χάη τους.
Εκατομμύρια λαμπιόνια παντού, δεν μπόρεσαν ούτε γι’ αστείο να μετριάσουν το αποτρόπαιο σκοτάδι. Οι στοιχειωμένες μουσικές στους δρόμους θύμιζαν σκηνές από ταινίες τρόμου. Ζωή στα χρόνια της χολέρας…
