Αδελφοί
Φθάσαμε κιόλας εις τη νδ΄ επιστολή, τουτέστιν 54 -όσα και τα τραπουλόχαρτα μαζί με τους γελωτοποιούς- και καμία σχέση με τη Σαμαρίτιδα ΝΔ (ομοίως, μαζί με τους γελωτοποιούς). Επειδή είναι πολύ πιθανό να σας έγινα βάρος -αν και δεν είμαι Κοσσοβάρος- προτιμώ να πάψω την εβδομαδιαία φλυαρία μου και να δώσω τον λόγο σε δύο άλλους.
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τον συνάδελφο αλλά και συγγραφέα Νίκο Δήμου και δημοσιεύτηκε τα Χριστούγεννα του 1985:
«Αν λοιπόν εσείς γιορτάζετε Χριστούγεννα με τη λήθη και το παραμύθι, εγώ προτιμώ να μνημονεύσω τη γέννηση του πραγματικού Χριστού, που πάλεψε να ξεπεράσει την αδικία του κόσμου και την σκληρότητα της μοίρας. Που αντιτάχθηκε στους ισχυρούς και πολέμησε τις ιεραρχίες. Που δεν μίλησε για γαλοπούλες (ούτε για δώρα) αλλά για αγάπη. Την πιο επαναστατική ιδέα στον κόσμο. Αν ζούσε σήμερα, σίγουρα θα γύριζε κάπου στα Εξάρχεια (mε το μακρύ μαλλί και τα γένια, θα ταίριαζε πολύ). Θα είχε βέβαια φάκελο στην Ασφάλεια. Κανένα κόμμα δεν θα τον ανεχόταν στις τάξεις του, λιγότερο από όλα τα θεοσεβούμενα. Θα ήταν ειρηνιστής, οικολόγος και περιθωριακός. Θα απεχθανόταν παπάδες και στρατιωτικούς (τις δύο πιο άχρηστες –και επικίνδυνες– επαγγελματικές τάξεις). Θα κήρυττε την αγάπη σε ώτα μη ακουόντων. Τα βράδια, με μία κιθάρα θα τραγουδούσε τον πόνο των ανθρώπων. Θα έτρεχε στην Αιθιοπία –και όπου αλλού– να καλύψει τα κενά του Προγράμματος. Κι όταν άκουγε τον καυγά για την εκκλησιαστική περιουσία, ίσως έβαζε καμιά βόμβα σε (άδεια) εκκλησία…».
Και κλείνουμε με το ανυπέρβλητο «Πρωτοχρονιάτικο» του Κώστα Βάρναλη (διατηρούμε την ορθογραφία του):
«Σαράντα σβέρκοι βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κ᾿ επίσημοι κι ωραίοι.
Σαράντα λύκοι με προβιά (γι’ αυτούς χτυπά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.
Όξ᾿ ο κοσμάκης φώναζε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κ᾿ οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι
ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν: “Είστε αθέοι”.
Τέρμα τα ευχο-λόγια, ας είμαστε ρεαλιστές: Happy new ear στον mister Σουφλιά, happy new fear στην εξουσία, happy new tear στους παραιτημένους…
