Δεκατέσσερις αχνές αράδες εφημερίδας («Ακρόπολις», 15 Απριλίου 1892) αφιέρωσε σαν σήμερα ο ιστορικός χωροχρόνος στην πρώτη γυναικεία απεργία, που έγινε τον Απρίλιο του 1892 στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με αυτές, τριάντα νεαρές υφάντριες μεταξύ χιλιάδων άλλων σε ένα από τα πέντε εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα στον Πειραιά, αγανακτισμένες από τη μείωση των μισθών τους κατά δέκα λεπτά, παίρνουν μια πρωτόγνωρη για την εποχή απόφαση: να αρνηθούν την εργασία τους και να κατευθυνθούν σε πορεία προς τα γραφεία της διεύθυνσης, διεκδικώντας την επαναφορά του ημερομισθίου τους. Τα περισσότερα εξ αυτών μικρά κορίτσια -η εργασία ξεκινούσε από τα δέκα έτη στα πειραϊκά εργοστάσια- βαστώντας «τα απειλητικά καλάθια τους» και φορώντας τους «επαναστατικούς σκούφους» τους, κέρδισαν τη μάχη με την εργοδοσία μέσα σε λίγες ώρες.
Τι κι αν δεν είχαν απόλυτη συνείδηση της πράξης τους; Τι κι αν δεν υπήρχαν συνδικάτα και μηχανισμοί να τις στηρίξει; Τριάντα ανώνυμες «φαμπρικούδες» έβαλαν εκείνο το πρωί ένα ακρογωνιαίο βοτσαλάκι στη μάχη ενάντια στην πατριαρχία -και μάλιστα με ταξικό πρόσημο- σηκώνοντας στις πλάτες τους το γυναικείο κίνημα και εξωθώντας την ιστορική στιγμή του παρόντος τους, χιλιάδες μέρες απελευθέρωσης προς τα εμπρός.
