Αδελφοί
Συζητούσα μ’ έναν πιστό από το όλον ΠαΣοΚ, από εκείνους που ενώπιον της χαράς -προσωπικής και… επαγγελματικής- δια φυγή της «επαράτου δεξιάς», διαδίδουν δεξιά κι αριστερά την επαπειλούμενη έναρξη συνομιλιών με τον ΣυΡιζΑ. Πεπεισμένος για τη συνεργασία, έλεγε ότι θα δώσουν στους πολιτικούς συν-εταίρους τους κι ένα υπουργείο, προφανώς αυτό του Περιβάλλοντος (καινουργές πράμα και θα το δώσουν αλλού;).
Μάλιστα, έψαχνε και για ονομασία του νέου σχήματος! «Μου αρέσει να έχει τον προσδιορισμό “ριζοσπαστικό” που έχει κι ο ΣυΡιζΑ», έλεγε ο ζηλόφθονος. Δεν άντεξα και του πρότεινα το ΣοΡι (Σοσιαλιστές–Ριζοσπάστες): «Έτσι θα ζητάτε και συγνώμη –sorry- από το κοινωνικό σύνολο», του είπα. «Σόρι, μα έχετε βρει καλύτερο αγόρι». Δεν με ξαναενόχλησε από τότε…
Μιας και πιαστήκαμε με πολιτικολογίες: Oh, Costas… σανίδωσέ το, επιτάχυνε σεμνά και ταπεινά τους ρυθμούς σύγκλισης, απόκλισης, κατάκλισης κι υπόκλισης, να πετάξουμε πάνω από θάλασσες κι από στεριές, πάνω από Βιστωνίδες και κότερα. Τώρα πια η επανίδρυση μοιάζει με περσινό πουκάμισό σας, δεν σας χωράει. Δεν σας πείραξαν τόσο τα… εισερχόμενα στου Μπαϊρακτάρη, όσο τα εξερχόμενα ( «όχι όσα εισέρχονται αλλά όσα εξέρχονται του στόματος μολύνουν τον άνθρωπο», έφα Κύριος). Oh, Costas, σταυροφόροι, μισθοφόροι και κονδυλοφόροι προσεύχονται νυχθημερόν –με το αζημίωτο- δι’ υμάς… Κι εσείς Αλέξη, «πες μου μια λέξη, κοντεύει πια να φέξει» γράφει χλωμή η Αυγή. Όχι μόνο αυτό το Σιβυλλικό «ήρθε η ώρα να πάμε αριστερά», γιατί όπως μας κοιτάτε από απέναντι λέγοντάς το, αλλού είναι για σας αριστερά κι αλλού για μας. Πονηρούλη…
Ο αχυρώνας που εντός του μαλώνουν όλοι αυτοί οι γάιδαροι, τίνος είναι τελικά; Πάντως, πέρα απ’ την πλάκα, την Πλάκα και το Θησείο, πέρα από τα σύννεφα – πέρα από τα δάση: «ήταν πρωί τ’ Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή», ο μήνας είχε εννιά (9.8.1969) και μεσούσης της «εθνοσωτηρίου επαναστάσεως» -εν τη εννοία της επόψεως- μια τρομακτική πυρκαγιά απειλούσε τη μονή Βατοπεδίου. Oh god! Βέβαια, ίσως ο Κύριος είχε αποστρέψει εκείνη την ημέρα το βλέμμα από την Ελλάδα των καθολικώς διαμαρτυρομένων –λέμε τώρα- ελλήνων χριστιανών, νοιώθοντας ασφαλής για το παρόν και το μέλλον της. Ωστόσο, κάποτε θα πρέπει να συζητήσουμε το ρόλο του τυχαίου –και της ατυχίας- στην κυκλοτερή Ιστορία.
