Αδελφοί
Ομολογουμένως ουδόλως μας παραξενεύει η ένταξη της Θεσσαλονίκης εις το «δίκτυο μαρτυρικών πόλεων», ειδικά αν κοιτάξουμε την πολιτική και ιστορική πορεία της συμβασιλεύουσας τις τρεις τελευταίες δεκαετίες…
«Στον καταραμένο τόπο τον Μάη βρέχει» έλεγαν οι παλαιότεροι κάτοικοι αυτής της πρώην ευλογημένης και νυν κατηραμένης γης, που κατά τον… γνωστό Πάνο Καμμένο (τι; Ξεπλύθηκε και εντάξει; Λησμονήθηκαν άπαντα;) γέννησε ό,τι υπάρχει εις τον ορατό και αόρατο κόσμο. Εις ένα τόπο όπου εσχάτως βρέχει όχι μόνον τοξικό ύδωρ αλλά και εξελίξεις. Η σοφία του… παππούλη δεν κατάφερε να δώσει τη Σολομώντειο λύση κι έτσι οι βροχές (τουλάχιστον των εξελίξεων) θα παραταθούν και εις τη θερινή περίοδο. Άλλωστε πόσοι και ποιοι πηγαίνουν πλέον δια τα μπάνια του λαού; Όλοι παρακολουθούμε και παρά κώλου ωθούμε τα μπάνια εις τις αστικές κολυμβήθρες, τις ψυχρολουσίες, τα νούμερα εις τις δημοσκοπήσεις και τα νούμερα εις δηλώσεις-συναντήσεις, νούμερα γενικώς και ευγενικώς. Προ πάντων ο πωλητικός πολιτισμός…
Γεγονός είναι πάντως ότι το πωλητικό σύστημα εξακολουθεί να ψάχνεται. Κάποτε έψαχναν πεταλωτή για να φτιάξει το πέταλο του Μαλιακού, οι μαλιάκες. Αργότερα ίσως να ψάχνουν ορθοπεδικό δια τα πόδια της Χαλκιδικής και ΩΡΛ δια τη μύτη του Σουνίου. Κανένας κερατάς δια το κέρατό τους, υπάρχει; Μιλάμε δια μια δυσώδη παρασιτική κλίκα, ήτις προσπαθεί να επιβιώσει καταρρίπτοντας ακόμα και τα προσχήματα όταν χρειαστεί. Τα παραδείγματα άπειρα και συντόμως θα δούμε ακόμη καθαρότερα το ζοφερό, γερασμένο πρόσωπο της αστικής εξουσίας όπισθεν της «ανανεώσεως» του πωλητικού σκηνικού…
«Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι, έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο. Στο μεταξύ, όσο δουλεύεις στον τροχό πρόσεχε μην παρασυρθείς, μην ξιπαστείς απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων. Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι» (Άρης Αλεξάνδρου – «Το μαχαίρι»).
