Αδελφοί
«Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα τεντωμένα». Σ’ ένα «κόσμο που παραμένει τυφλός», με «ανθρώπους που πληθαίνουν, χωρίς να ξέρουν πού πηγαίνουν», καρτεράμε καινούργια παιδιά απ’ τις «ρωγμές του χρόνου» να «χορέψουν τους χορούς του αύριο».
Στο μεταξύ, «δυο-δυο τα υπουργάκια» ξεπουλιούνται, ενώ όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι «να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει». Όμως, «τη θέση των ιδανικών την πήραν τα λεφτά» και σαν μιλήσεις «μικροαστοί και προλετάριοι σε κοιτάνε σε στυλ άντε κουρέψου νεαρέ». Τραγέλαφος «στην αυλή των θεαμάτων», «ξεφτίλα, μοναξιά, απογοήτευση. Κι ανάποδα». Στραμμένοι στο «υπέροχο τίποτα», κοιτάζουμε «μια ανθοδέσμη από καριόληδες και ψεύτες κάτω από τους προβολείς, που καμαρώνουν σαν λαμπάδες ακόμα κι όταν τους πυροβολείς». Όμως κάποιοι ονειρεύονται πίσω από «τα φώτα αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά», ζητούν «να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας». Για να ‘ρθει η μέρα που «δεν θα ‘χει θάνατο του πρωινού καφέ η κουβεντούλα», που δεν θ’ αναρωτιόμαστε «ποιοι να ‘ναι οι κλέφτες και ποιοι οι πολισμάνοι», που δεν θα χιμούν «γνωστικοί, λογάδες και γραμματικοί για να μας πείσουν».
«Η πύλη είναι ευθεία, βαθιά και πλατιά»… Τα είπε συγκαλυμμένα ο Θανάσης Πλαταμώνας: «Είναι κάτι παιδιά που αγαπούν τη ζωή, έχουν στήθος φωτιά, αγκαλιά λογική. Είναι μαύρα πουλιά, απορούν στη βροχή, δεν τους παίρνεις μιλιά, υπογράφουν με χι. Χειρώνακτες στον πόνο, ακριβοί στο κορμί, ένα ξέρουνε μόνο, σαν γινάτι ν’ αντέχουν στο χρόνο».
(«Ακούστηκαν» τραγούδια που λένε -με τη σειρά- οι MagicdeSpell, Σεμέλη Ταγαρά, Φοίβος Δεληβοριάς, Νίκος Παπάζογλου, Λευκή Συμφωνία, Λάκης Παπαδόπουλος, Χάρις Αλεξίου, Γενιά του Χάους, Τζίμης Πανούσης, Γκούλαγκ, Κατερίνα Γώγου, Γιάννης Αγγελάκας, Χρήστος Θηβαίος, Ξύλινα Σπαθιά, Γιώργος Τσίγκος, Ωχρά Σπειροχαίτη, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Παύλος Σιδηρόπουλος, Jim Morrison και Ευγένιος Δερμιτάσογλου μαζί με τον Γιάννη Μήτση).
