Αδελφοί
Η πόλη μας, έναν αιώνα μετά το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη (δηλαδή σχεδόν ταυτόχρονα υπό το πρίσμα του κοσμικού χρόνου) αποκτά δικό της μετρό. Και σχεδόν ταυτόχρονα με την Μάγχη (υπό το ίδιο πρίσμα) θα αποκτήσει υποθαλάσσια οδική σήραγγα ήτις θα συνδέσει δύο γειτονικά γράμματα του αλφαβήτου: Το λάμδα (Λιμάνι) με το μι (Μέγαρο).
Έτσι ώστε να γίνει νι (Ντουμπάι) όπως προείπε και ο νομάρχης μας. Βέβαια, αυτήν ταύτη τη στιγμή είναι απλώς μι–νι (μι νι καπέλο για την ακρίβεια) καθώς το κέντρο είναι απροσπέλαστο και μόνο από φωτοχημικού αέρος δύναται να μετακινηθεί κανείς. Παρακαλώ ας κοπάσουν οι πανηγυρισμοί για να εμβαθύνουμε στο ζήτημα, ξεφεύγοντας από τα μεσαία γράμματα της αλφαβήτου. Οι εποχές που ο Χαμίτ έστηνε το σιντριβάνι φάτσα κάρτα στην μετέπειτα πύλη της ΔΕΘ και έτρεχε σερμπέτι (τι είναι αυτό; Άντε πιες το κουνιστό γάλα σου -milk shake- αγάπη μου), παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Άλλωστε η σημερινή αμερικανοκρατία ουδόλως προσομοιάζει προς την χθεσινή τουρκοκρατία –τα είπαμε αυτά- εκτός από κάποια δεδοκιμασμένα αδιαλείπτως στην πράξη εδάφια του εφαρμοσμένου οθωμανικού δικαίου. Παύσατε παρακαλώ τα μοιρολόγια –πονούν ωρέ τα παλικάρια;- κι ατενίστε αισιόδοξα το σημερινό μελλοντικό παρελθόν. “Mour mi mour” στα γαλλοσερραϊκά, μητρική διάλεκτο του διακεκριμένου αστείατρου και φιλοΕξωστικού Διογένη Δασκάλου.
Τώρα το σερμπέτι δεν κυκλοφορεί στα καφενεία του κέντρου. Τώρα ανοίγονται οπές που αναβλύζουν φυσικό αέριο ή βοθρολύματα. Στο σημείο που τα ακούνητα στρατιωτάκια σκότωναν εργάτες τον Μάη του ’36, τώρα χάσκουν τρύπες και βάσεις για νέες ζαρντινιέρες. Λέγοντας για στρατιωτάκια και ζαρντινιέρες, θυμήθηκα πως η πόλη αυτό τον καιρό προσομοιάζει με λεκτικό συνειρμό του Byron, όστις μας εγκατέλειψε άδοξα και περιόρισε το λεξιπλαστικό δημοσιογραφικό υλικό μας κατά το ήμισυ (ένα 25% αφειδώς μας προσέφερε η ετέρα αποδράμουσα, η Μαριέτα Γιαννάκου δίχως Κουτσίκου εδώ και καιρό).
Το 1841 (πριν 166 χρόνια για τους αδύνατους στα μαθηματικά και τους χοντρούς στη γλώσσα και στα νεοβαρβαρικά) ζούσαν στο μωσαϊκό των πολιτισμών, τη Θεσσαλονίκη, 35.000 εβραίοι, 25.000 τούρκοι και 18.000 έλληνες. Σήμερα το μωσαϊκό ξηλώθηκε, μπαίνουν ραδιενεργοί γρανίτες για ν’ απολαμβάνουν τις γρανίτες τους οι σουλατσαδόροι. Και κάτω από την βακτηριογόνο μοκέτα που σκεπάζει την πόλη, πόσοι αλλοεθνείς κρύβονται άραγε; Ποιοι και πόσοι είμαστε σήμερα; Σήμερα που η Θεσσαλονίκη είναι 2322 ετών και του χρόνου που θα γίνει 2323.
Έτσι κατάντησε η συμβασιλεύουσα. Σαν τον βυζαντινό ιππόδρομο μετά τη στάση του νίκα, σαν νομαρχιακό συμβούλιο μετά τη στάση του Πανίκα. Πανικός! Πανίκας τοις βασιλεύσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος. Και το σον φυλάττων δια του σταυρού προτιμήσεώς σου πολίτευμα.
(σ.σ. μερικές επιστολές είναι αναγνωρίσιμα παλιές, καθώς αναπαράγονται με τη σειρά που είχαν γραφεί, όπως εξηγούμε και εδώ).
